پاره جگر شقایق
مدینه این شب ها، قلبِ غم زده عالم است.
چشم دل که بگشایی، خاکستر مرگ بر سر و روی مردمانش می پاشد
و در داغ هجران محبوب، روی غمزده احساس را می خراشد.
کاش مثنوی غربتش را ورق بزنی تا تو را هم راز سینه ای کند که
هرگاه در فراق رسول خدا صلی الله علیه و آله ، در تنگنای پرآشوب
روزگار محبوس می ماند، عطر یار سفر کرده را از شمیم بهشتی
پاره جانش حسن علیه السلام می بویید!
بارها از دریچه چشمان غفلت زده مردمش دیده بود که
پیامبر، دو ریحانه آسمانی اش را بر روی پاهای معراج رفته اش
می نشاند و لبان مبارک خود را بر غنچه لب هایشان می گذاشت؛
گویی که گل های بهشت خدا را می بوید و می بوسد.
اگر دل به داغ های سینه اش داده ای، می دانی که در پاره های جگر
کدام شقایق دل سوخته اش متحیر مانده و شادابی و شکوه روزهای
حضور پیامبر را به تنهایی و بی کسی کدام فرزند غریب او وا داده است.
امشب، رد اشک ها را که بگیری، تو را یکسره تا سال های پربهاری
خواهد برد که پاره تن زهرا و علی علیه السلام ، بر پشت دو تا
شده اشرف عالمیان در محراب عبادت، می نشست و خدا می داند
که سجده پیامبرش، به جهت آن طولانی می شد
که مبادا دردانه اهل آسمان آزرده گردد.
امشب، پلک های مدینه تا صبح، میزبان سپیدی بال های
روشن ملائک است؛ خیل فرشتگانی که آمده اند، تک ستاره
جوانان بهشت را بر روی دستان زمین، رصد کنند.
